Bi'tanem'in Gözünden İlişkimiz

Bilmem kaçıncı hikayemizin başındayız şu anda...

Büyük bir ihtimalle hikayemin en başlarındaki 'ben' çoğu zaman hayatınızdan çıkarmak isteyip de çıkaramadığınız, bir yanınız nefret ederken diğer yanınızın aşık olduğu, cool görünümlü itici tiplerden, sizi umursamayan, size katı hatta kaskatı davranan tiplerden, ıssız adamlardan, Queer As Folk'taki Brian'lardan biriyim. Can yaktım, üzdüm, bezdirdim, arada sevindirdim ama çoğu zaman ağlattım.

Birkaç kez gitmeye çalıştınız ya da en azından düşündünüz. Sonra ne olduysa bir şey sizi tuttu... Ya gitmek o kadar da kolay değildi ya da kalmak bir umut doğurabilirdi. Ben şanslıyım ki bi'tanem ikincisini düşünmüş benim için... Peki ne oldu da biz iki ayrı hikaye olduk? Aradaki kopukluk neden? Bir kırılma noktası ya da kafaya düşen saksı var mı bu hikayede? Serim “hikayemizin en başı”ndaydı, çözüm zaten apaçık ortada ama düğüme nolmuştu?

Aslında hiçbir şey olmadı ya da çok şey oldu bu tamamen size bağlı. Ne ben tek bir gün içinde değiştim ne de o bir gün içinde istediği gibi birine kavuştu. Bilinen tek bir gerçek var ki insan sevmeyi öğrenebiliyor zamanla. Hem de çok sevmeyi... Fedakarlığın adının nezakete dönüşmesini, 'eve geldim beeen' diye atılan mesajın aslında karşıdakinin endişesini gidermek olduğunu anlamamı, aradaki 60 km'nin 3 adım her gün gidilebilecek bir yol gibi gözükmesini sağlayacak kadar çok seviyor. Hem de bunların hepsini karşısındakinden, onu en çok seven insandan öğreniyor. Birine aşık olmanın özerkliğini keşfediyor. Gözlerine bakınca sadece “seni çok özledim” diyip sarılarak ağlayabileceğini görüyor.

Ben, hep ilk görüşte aşka inanmıştım. Bırakın iki aşığın böğüre böğüre ağladığı filmleri romantıik komedilere bile katlanamazken, buna inanmayı seçmiştim. Çünkü böylesi benim için çok daha imkansızdı. Aşık olmak aslında bir çeşit korkuydu belki de. Emek vermen gereken bir mertebeydi. Ben kendimi korumayı seçtim her defasında. İster bağlanma problemi olsun bunun adı ister aşık olma korkusu sonuç hep hüsran.

En kötü korku bu değilmiş tabi. Aşkla beraber sadece yeni ve güzel duygularla değil bazen can acıtan gerçeklerle tanışılıyor. Kaybetme korkusu en çok can acıtanmış aslında. Bir QAF bölümündeki gibi olmasa da ben onun değerini, dahası ona hissettiklerimin gerçekliğini onu ilk kez kaybettiğimi sandığımda (spoiler alert) fark etmiştim. Gidip Brian gibi bahçeli bir ev almadım ama ciddi anlam da değişmeye başladım. Eğer bizim bir dönüm noktamız varsa muhtemelen bu noktadır. En başından yapmam gereken şeyi, hapsolduğum diğer ilişkimi bitirdim en yakın zamanda. Sadece ona ait olarak sarıldım, dokundum, kokladım, sevdim, seviştim... Bir erkeğin bir erkeği sevmesi (sadece sevişmesi değil, full aktifler buraya dikkat) teoride akla yatkınken pratikte de aklıma yattı (hayır aslında homofobik de değildim hiçbir zaman)..

Benim hikayem bu kadar değil tabi ama onunki kadar yoğun ve hisli de değil. Eskiden ona nasıl davrandığımı düşündükçe hala üzgün olduğumu söylerim. İşin acı kısmı ben bunları farketmeden yapıyordum yani olağan birşeydi ona “yaa çok uzak ne gerek var şimdi” demek. Tüm bunları anlatabileceğim “Bir bi'seksüelin evrak-ı metrukesi ya da kendini kabullenmesi” adı altında bir blog açmak isterdim ama benim kabullenişim daha çok 'birini sevmek' kısmıyla oldu.

Hayal ettiğim gibi bir bakışta değil ama günden güne, daha emin bir şekilde onu sevdim. Bazen huzursuz hissettiğinde ona “yarın seni daha çok seveceğim biliyorsun dimi?” diyorum. Ve gerçekten de öyle oluyor. Birbirimize çok benzemesek de sanki bir bütün oluşturabiliyoruz artık. Çoğu zevklerimiz farklı ama onu istediğini yapabilmek ayrı bir haz veriyor.

Bi'adam severler, tapanlar, ona lütfen benimle yat, oranı buranı yerim, mükemmel bir erkeksin, çok zevklisin diyenler. Sözüm size... Açıkçası bazen ona “Şaka mısın sen? Nasıl birşeysin sen öyle” diyorum. Yani iltifat ettiğiniz bi'adam gerçekten de bir insanın başına gelebilecek en güzel şey ve ona sahip olduğum için çok şanslıyım.

(P.S İltifatın boyutunu abartanlar, teklif gönderenler, sapıklar, stalkerlar... Gözüm üzerinizde)